Tadeusz Dominik to jeden z nielicznych artystów, którego sztuka daje radość, wytchnienie. Nie ma w niej problemów egzystencjalnych, religijnych, społecznych, politycznych. Obrazy Tadeusza to hymn na cześć natury. Ale – nie tylko. Natura je inspiruje, bowiem -jak to wielekroć powtarzam – jest największą artystką i nie trzeba jej poprawiać, ale przede wszystkim go wzbogaca. Dominik głęboko tę naturę przeżył i ciągle przeżywa, ma jaw sobie jako archetyp – w umyśle, w sercu, w oczach – i wydobywa z tego zasobu różne elementy gdy przychodzi potrzeba czyli przymus tworzenia. A ten przymus istnieje bezustannie, bo kreacja – jak mi się niegdyś zwierzył – to konieczność. „Nic innego nie jest mi w stanie wypełnić życia tak przyjemnie. Mimo wszelkich udręk. Bo nigdy w procesie tworzenia nie jest tak, że „pan śpi a las rośnie”. Elementy jego obrazów, grafik a nawet gobelinów są bardzo podobne – owale, koła, plamy, niewielki to z pozoru repertuar, lecz artysta potrafi z nich tworzyć coraz to nowy a jednocześnie ten sam, bo jego własny, świat. Wszechświat. Odrealnia rzeczywistość, która ciągle jednak zostaje czytelna. Ta sama – i bezustannie zmienna a to za sprawą kładzionego z niezwykłą maestrią koloru. Niby jest on prosty, a jakże wyczuty, przeżyty, świeży, jak zawsze właściwe ma sąsiedztwo. Zaczarowuje nas. Pulsuje. Świeci. Żyje. Śpiewa.
Dominik jako dziecko pragnął uczyć się gry na instrumencie, ale na wsi nie było to możliwe. Może dlatego zaczął później tak śpiewać kolorem. Kolorem, który jest dla niego najważniejszym elementem ekspresji, tworzy rysunek, światło, nastrój. Oczywiście, że zna warsztat w takim stopniu, że nie musi o nim myśleć, więc w procesie kreacji zawierza przede wszystkim intuicji, którą nazywa niewytłumaczalnym darem bożym. „Ona decyduje o tym, że jeden obraz jest tępy, a drugi – lśni”.
Mnie się jednak wydaje, że o niezwykłej urodzie sztuki Tadeusza decyduje także to jakim jest człowiekiem. Znam go od dawna, to naprawdę człowiek piękny. Jeśli ma kłopoty wcale się nie skarży, kiedy jest chory nie poddaje się. Malowanie, kieliszek dobrego wina, jedno cygaro dziennie, spotkania z przyjaciółmi – cieszy się życiem, w którym towarzyszy mu wspaniała żona. Cynthia. Oboje dobrze czują się ze sobą, ze światem, z ludźmi, podróżami, naturą. Dają innym (w tym mnie) radość i optymizm, który jest też zawarty w sztuce Tadeusza. W sztuce, która śpiewa tak bogatą gamą; słyszę w niej nie tylko tony męskie – tenor, baryton, rzadziej bas, ale nawet koloraturowy sopran. Śpiewa także w moim domu i dziękuję za te przepiękne koncerty jej niezwykłemu mistrzowi.

Elżbieta Dzikowska