Urodzony w 1940 r. w Lublinie. W latach 1961-1967 studia na wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa. Dwukrotny stypendysta Ministerstwa Kultury i Sztuki.

Od 1967 r. bierze udział w międzynarodowych, ogólnopolskich i okręgowych konkursach, plenerach, wystawach. Zorganizował ponad 200 wystaw indywidualnych w kraju, m.in. w Lublinie, Siedlcach, Krakowie, Warszawie, Zamościu, Rzeszowie, Szczecinie, Kołobrzegu, Sopocie, Białymstoku, Wrocławiu, a także za granicą: w Sofii, Pradze, Sztokholmie, Wiedniu, Mediolanie, Nowym Yorku, Waszyngtonie, Bratysławie. Brał udział w prezentacjach sztuki polskiej za granicą, m.in. w Miszkolcu, Madrycie, Moskwie, Nowym Yorku, Ostrawie, Sofii. Budapeszcie, Paryżu, Barcelonie, Atenach, Berlinie, Ułan Bator, Beuningen. Prace znajdują się w zbiorach instytucji państwowych, muzeach, kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą, m.in. w Galerii Uffizi we Florencji. Jest laureatem wielu prestiżowych nagród i wyróżnień.

Refleksje...

Czego szukam w malarstwie? Do czego zmierzam? Przede wszystkim do doskonalenia, do szlifowania warsztatu. Trzymam się swojego kierunku, ale lubię czasami uprawiać eksperymenty techniczne, próbuję nowych środków wyrazu. Bronię się przed zaszufladkowaniem, dlatego podkreślam, że czuję się nie tylko pejzażystą. Zawsze mnie pociągał portret, mam ich wiele za sobą. Portret nie jest dodatkiem do pejzażu, ale jest jego kontynuacją, wszak człowiek także zalicza się do przyrody, jest jej kontynuacją.

Malarz musi posiadać szczególne cechy. Poza umiejętnościami malarskimi musi mieć także pewne predyspozycje psychologiczne, bioenergetyczne. Ba, nawet zdolności parapsychologiczne, żeby wymienić pierwsze z brzegu właściwości. Bo przecież skądś muszą się brać portrety, które hipnotyzują, a nawet niekiedy uzdrawiają. Tak, ale też fascynują i przerażają, to znowu wyciszają i koja. Dalej: nieraz w dziwny sposób portrety same się domalowują, albo też umierają, czynią cuda, apokaliptycznie wieszczą.

Maluję wybrane formy malarskie, drzewa, zarośla, chmury; chwytam kolory, zmienną grę światła, na które jestem szczególnie uwrażliwiony. Staram się łapać zjawisko, które mnie pobudziło, na gorąco. Za chwilę może być już za późno. Wszak natura, jest w stanie ciągłego ruchu, niepokoju.

Wrażliwość na otaczające piękno, które mam w sercu dało mi dzieciństwo, które spędziłem na wsi lubelskiej. Jestem pełen pokory wobec przyrody - nauczycielki, a zarazem zaliczam się do żarliwych jej piewców. Niektórzy mówią „księga przyrody”, ja natomiast używam innego sformułowania: „wielka sala koncertowa”. Tam jest wszystko: szum traw, drzew, plusk wody, symfonia dźwięków i kolorów, które pobudzają wyobraźnię, potęgują przeżycia aż do granic ekstazy.